துன்பத்தை அனுபவிக்கும் போதெல்லாம் இந்த உடம்பின் மேல் உயிருக்குக் காதல் பெருகுவது போல, சூதாடிப் பொருளை இழந்து துன்பப்படும் போதெல்லாம் சூதாட்டத்தின் மேல் ஆசை பெருகும்.

பொருளை இழக்க இழக்கச் சூதாட்டத்தின் மீது ஏற்படுகிற ஆசையும், உடலுக்குத் துன்பம் தொடர்ந்து வரவர உயிர்மீது கொள்ளுகிற ஆசையும் ஒன்றேதான்

பொருள் வைத்து இழக்க இழக்க மேன்மேலும் விருப்பத்தை வளர்க்கும் சூதாட்டம் போல், உடல் துன்பப்பட்டு வருந்ந வருந்த உயிர் மேன்மேலும் காதல் உடையதாகும்.

As the gambler loves (his vice) the more he loses by it, so does the soul love (the body) the more it suffers through it

The Kural 940 is a profound reflection on the nature of attachment, particularly in relation to suffering. It uses the metaphor of a gambler who, despite repeatedly losing, grows more attached to the act of gambling. Just so, the soul grows more attached to the body, the more it suffers through it. The core idea is the paradox of attachment and suffering. The more one suffers, the more one tends to cling to the source of suffering, instead of letting go. This could be interpreted as a commentary on the human tendency to hold on to familiar pain rather than embracing the uncertainty of change. In the context of the body and soul, the verse suggests that suffering often reinforces our identification with the physical body, intensifying the illusion of the self as being purely physical. This could be a reminder of the need to recognize our spiritual nature and not get overly attached to the physical body, which is transient and subject to suffering. Overall, this verse is a profound commentary on the nature of attachment, suffering and the need for spiritual understanding. It reminds us of the importance of discerning the transient physical body from the eternal soul, and to not let suffering reinforce our attachments, but rather use it as a catalyst for spiritual growth.