கெடும்போது நம்மைக் கைவிட்டவரின் நட்பை நாம் சாகின்ற போது நினைத்தாலும் நம் நெஞ்சம் சுடும்.

ஒருவர் கொலைக்கு ஆளாகும் போது கூட, தனக்குக் கேடு வந்த நேரம் கைவிட்டு ஒதுங்கி ஓடிவிட்ட நண்பர்களை நினைத்து விட்டால் அந்த நினைப்பு அவரது நெஞ்சத்தைச் சுட்டுப் பொசுக்கும்

கேடு வரும் காலத்தில் கைவிட்டு ஒதுங்குகின்றவரின் நட்பு, எமன் கொல்லும் காலத்தில் நினைத்தாலும் நினைத்த உள்ளத்தை வருத்தும்.

The very thought of the friendship of those who have deserted one at the approach of adversity will burn one's mind at the time of death

This Kural verse speaks about the nature of fair-weather friends and the impact they have on one's life. The verse highlights the intense emotional pain experienced when remembering those who abandoned us in times of trouble or adversity. The verse metaphorically uses the concept of 'burning' to express the deep hurt and disillusionment caused by the desertion of friends when we needed them the most. It suggests that the memory of such friends is so painful that it continues to torment us even at the time of death, a moment when one typically reflects on their life experiences. The Kural unambiguously conveys the message that friendships that are not tested in adversity are not genuine and the realization of their false nature hurts deeply. It advises us to value true friendships that stand the test of adversity and to be wary of fair-weather friends who may abandon us in difficult times. It underscores the importance of loyalty, steadfastness, and the true meaning of friendship, which should be constant and unwavering regardless of circumstances.