பகைவர் மீது இரக்கம் காட்டாமல் இருப்பதை மிகுந்த ஆண்மை என்பர்; ஆனால், அந்தப் பகைவர்க்கு ஒரு தாழ்வு வரும்போது அவர் மீது இரக்கம் கொண்டு, அவர் தாழ்ச்சியைப் போக்க உதவுவது ஆளுமையை மேலும் சிறப்பிக்கும்.

பகைவர்க்கு அஞ்சாத வீரம் பெரும் ஆண்மை என்று போற்றப்படும் அந்தப் பகைவர்க்கு ஒரு துன்பம் வரும்போது அதைத் தீர்க்க உதவிடுவது ஆண்மையின் உச்சம் எனப் புகழப்படும்

பகைவரை எதிர்த்து நிற்க்கும் வீரத்தை மிக்க ஆண்மை என்று கூறுவர், ஒரு துன்பம் வந்த போது பகைவர்க்கும் உதவிச் செய்தலை அந்த ஆண்மையின் கூர்மை என்று கூறுவர்.

The learned say that fierceness (incontest with a foe) is indeed great valour; but to become a benefactor in case of accident (to a foe) is the extreme (limit) of that valour

The verse essentially emphasizes the concept of chivalry and magnanimity, especially in relation to one's enemies. It suggests that while bravery and valour in facing an enemy is commendable, the highest form of courage is displayed when one extends a helping hand to their foe in times of distress. In the first half of the verse, the author acknowledges that unflinching bravery in the face of an adversary is indeed a sign of great valour. This form of courage, which is devoid of fear and full of determination, is often praised and respected. However, in the second half of the verse, the author introduces an even higher form of bravery. He suggests that when an enemy is facing hardship or calamity, to offer assistance and aid to them is the ultimate act of courage. This act not only requires physical bravery but also a great deal of moral strength and character, as it involves putting aside personal animosities and grudges for the sake of compassion and humanity. Thus, the verse extols the virtues of empathy, compassion, and magnanimity, even in the face of enmity, thereby promoting a higher moral standard of bravery and courage.