பணம் இருந்த காலத்தில் மனக்கஞ்சம் இல்லாமல் பிறர்க்கு வழங்கியவர், இல்லாத காலத்தில் வரும் துன்பத்தினால் ஏழையாகி விட்டோமே என்று வருந்துவாரோ?

இத்தனை வளத்தையும் பெற்றுள்ளோமே யென்று மகிழந்து அதைக் காத்திட வேண்டுமென்று கருதாதவர்கள் அந்த வளத்தை இழக்க நேரிடும் போது மட்டும் அதற்காகத் துவண்டு போய் விடுவார்களா?

செல்வம் வந்த போது இதைப்பெற்றோமே என்று பற்றுக்கொண்டு காத்தறியாதவர் வறுமை வந்த போது இழந்தோமே என்று அல்லல்படுவரோ.

Will those men ever cry out in sorrow, "we are destitute" who, (in their prosperity), give not way to (undue desire) to keep their wealth

This verse from Thirukkural talks about the virtue of generosity and the perception of wealth. It asks a rhetorical question whether those who, during their prosperous times, don't cling to their wealth with excessive attachment and freely share it with others, would ever lament "we are destitute" during periods of adversity or loss. The verse emphasizes that those who understand the transitory nature of wealth and do not hoard it out of greed, but instead use it to help others, will not be overly distressed or grieve during times of financial hardship. They won't cry out in despair, because they understand that wealth comes and goes, and the real value lies not in hoarding it, but in using it for good deeds. The underlying moral of this verse is to encourage the act of giving and discourage greed. It conveys the message that wealth should serve as a means to help and support others, rather than being an end in itself. It also highlights that the individuals who understand and follow this principle will be able to face adversity without despair, as they realize the impermanent nature of material wealth.