எவ்வளவு பெரிய பகையைப் பெற்றவரும் தப்பித்துக் கொள்வர்; ஆனால் தீமை செய்வதால் வரும் பகையோ, அழியாமல் நம் பின் வந்து, நம்மை அழிக்கும்.

ஒருவர் நேரடியான பகைக்குத் தப்பி வாழ முடியும்; ஆனால், அவர் செய்யும் தீய வினைகள் பெரும் பகையாகி அவரைத் தொடர்ந்து வருத்திக்கொண்டே இருக்கும்

எவ்வளவு கொடிய பகை உடையவரும் தப்பி வாழ முடியும், ஆனால் தீயவை செய்தால் வரும் தீவினையாகிய பகை நீங்காமல் பின் சென்று வருத்தும்.

However great be the enmity men have incurred they may still live The enmity of sin will incessantly pursue and kill

Kural 207 discusses the consequence of one's actions and the concept of retribution. It posits that even if a person has significant external enemies, they might still manage to survive, possibly through diplomacy, strength, or simply by avoiding their adversaries. However, the verse warns, the 'enmity of sin' or the negative consequences of one's own wrongful actions is a different kind of enemy. This enemy is relentless and inescapable. It will persistently pursue the individual, causing suffering and even leading to their downfall. The implication here is that our actions have repercussions, and wrong deeds can come back to haunt us. This is a reflection of the universal law of karma, which states that every action has an equal and opposite reaction. The verse is a moral caution to stay away from wrongful deeds, as the harm caused by these actions is often more severe and inevitable than any external enmity. In other words, we are often our own worst enemy when we engage in wrongful actions.