அறம் என்பதே இல்லை என அடித்துப் பேசிப் பாவத்தைச் செய்வதைக் காட்டிலும் ஒருவனைக் காணாதபோது புறம்பேசிக் காணும்போது பொய்யாகச் சிரிப்பது பெருங்கேடு.

ஒருவரை நேரில் பார்க்கும் பொழுது பொய்யாகச் சிரித்துப் பேசிவிட்டு, அவர் இல்லாத இடத்தில் அவரைப் பற்றிப் பொல்லாங்கு பேசுவது அறவழியைப் புறக்கணித்து விட்டு, அதற்கு மாறான காரியங்களைச் செய்வதைவிடக் கொடுமையானது

அறத்தை அழித்துப் பேசி அறமல்லாதவைகளைச் செய்வதை விட, ஒருவன் இல்லாதவிடத்தில் அவனைப் பழித்துப் பேசி நேரில் பொய்யாக முகமலர்ந்து பேசுதல் தீமையாகும்.

To smile deceitfully (in another's presence) after having reviled him to his destruction (behind his back) is a greater evil than the commission of (every other) sin and the destruction of (every) virtue

Kural 182 delves into the theme of deceit and hypocrisy. The verse states that to smile deceitfully in someone's presence after having disparaged them behind their back is a greater evil than committing any sin or destroying any virtue. This is because such behavior not only harms the person who is the subject of slander, but it also shows a lack of integrity on the part of the person doing the slandering. The verse emphasizes the importance of honesty and sincerity in human relationships. It suggests that it is better to be upfront about one's feelings and grievances than to harbor ill-will and express it behind someone's back while pretending to be friendly in their presence. Such behavior is seen as morally repugnant and worse than even the act of engaging in dishonest actions. The cultural context in which this verse is set values truthfulness and integrity highly. It denounces two-facedness and deception as being worse than the disregard of moral principles. The verse, thus, serves as a moral lesson to its readers, urging them to practice honesty, sincerity, and integrity in all their interactions. It posits that deceit and hypocrisy are destructive, not only to the individuals involved but also to the moral fabric of society.