ஒளிமிகும் அணிகளை அணிந்த இவள் இன்னும் என்னோடு ஊடட்டும், அப்போது அதிக நேரம் இருக்கும்படி நான் வேண்டிக்கொள்ள, இந்த இரவு விடியாது நீளட்டும்.

ஒளி முகத்தழகி ஊடல் புரிவாளாக; அந்த ஊடலைத் தீர்க்கும் பொருட்டு நான் அவளிடம் இரந்து நிற்கும் இன்பத்தைப் பெறுவதற்கும் இராப்பொழுது இன்னும் நீடிப்பதாக

காதலி இன்னும் ஊடுவாளாக, அந்த ஊடலைத் தணிக்கும் பொருட்டு யாம் இரந்து நிற்குமாறு இராக்காலம் இன்னும் நீட்டிப்பதாக.

May the bright-jewelled one feign dislike, and may the night be prolonged for me to implore her!

Kural 1329 is a romantic verse that speaks about the longing and anticipation of a lover. The verse poetically describes a lover's wish for the night to extend, granting him more time to plead and implore his beloved, who pretends to be indifferent or displeased with him. The "bright-jewelled one" refers to the beloved, adorned with shining ornaments, symbolizing her beauty and allure. Her feigned dislike is a common motif in traditional Tamil romantic literature, adding a sense of playful tension and desire to the narrative. The lover's plea for the night to prolong signifies his yearning for more time to win over his beloved's affection, to convince her of his love, and to enjoy the sweet pain of longing. It indicates his readiness to endure the hardship of imploring in return for the joy of love. The verse beautifully encapsulates the bittersweet nature of love - the pain of separation, the tension of unrequited feelings, and yet, the deep desire for these moments to stretch, as they hold within them the promise of love, connection, and intimacy.