எப்போதும் உன்னைத்தான் எண்ணினேன் என்றேன். சில சமயம் மறந்து ஒரு சமயம் நினைத்ததாக எண்ணி அப்படியானால் என்னை இடையில் மறந்திருக்கிறீர் என்று சொல்லித் தழுவத் தொடங்கியவள், விட்டுவிட்டு ஊடத் தொடங்கினாள்.

``உன்னை நினைத்தேன்'' என்று காதலியிடம் சொன்னதுதான் தாமதம்;'' அப்படியானால் நீர் என்னை மறந்திருந்தால்தானே நினைத்திருக்க முடியும்?'' எனக்கேட்டு ``ஏன் மறந்தீர்?'' என்று அவள் ஊடல் கொண்டாள்

நினைத்தேன் என்று கூறி‌னேன்; நினைப்புக்கு முன் மறப்பு உண்டு அன்றோ? ஏன் மறந்தீர் என்று என்னைத் தழுவாமல் ஊடினாள்.

When I said I had remembered her, she said I had forgotten her and relaxing her embrace, began to feign dislike

This verse is a poignant reflection of the complex dynamics of love and communication between two individuals. Here, the protagonist admits to his beloved that he had been thinking about her. However, paradoxically, his beloved interprets this as a sign of forgetting, rather than remembering. Her logic is, if he truly remembered her constantly, there wouldn't be a need to specifically mention it. She infers that there must have been a period of forgetfulness, prompting him to consciously remember her and mention it. This misunderstanding escalates into a playful yet hurtful quarrel, where she withdraws her affection and starts to feign dislike. This verse, therefore, underscores the fragile and sensitive nature of love, and how simple misinterpretations can lead to emotional turmoil. It also highlights the importance of effective communication and understanding in maintaining a harmonious relationship. The verse is a classic illustration of the nuanced play of emotions that is characteristic of Thirukkural's love and relationships segment. It presents a poignant picture of the misunderstandings that can arise in a relationship due to different perceptions and interpretations of the same situation.