நான் அவரோடு ஊடிப் பேசாமல் இருந்தேன்; நீடு வாழ்க, என்று சொல்லி அவரோடு பேசுவேன். என்று எண்ணி, வேண்டும் என்றே தும்மினார்! நானா பேசுவேன்? (ஆனாலும் வாழ்த்தினாள்)

ஊடல் கொண்டிருந்தபோது அவர் தும்மினார்; ஊடலை விடுத்து அவரை ``நீடுவாழ்க'' என வாழ்த்துவேன் என்று நினைத்து

காதலரோடு ஊடல் கொண்டிருந்தோமாக, யாம் தம்மை நெடுங்காலம் வாழ்க என்று வாய் திறந்து சொல்லுவோம் என நினைத்து அவர் தும்மினார்.

When I continued to be sulky he sneezed and thought I would (then) wish him a long life

This verse belongs to the chapter on 'Nakarikam' or 'Sulking' in Thirukural, where Valluvar explores the complex dynamics of love, particularly the delicate play of emotions between lovers. The verse 1312 can be translated as: "When I continued to be sulky, he sneezed, hoping that I would break my silence and wish him a long life." In the context of Tamil culture, it is customary to wish someone a long life when they sneeze. Thus, in this verse, the poet narrates a situation where the beloved is sulking and refraining from speaking to her lover. In an attempt to break her silence, the lover sneezes, hoping that she would, out of habit, wish him a long life, thus breaking her vow of silence. This verse beautifully captures the nuances of love, where even the smallest acts are filled with meaning and expectation. The lover's sneeze is not just a physical act, but a subtle plea for reconciliation and communication. The verse portrays the depth of their relationship where even in the state of sulking, the concern for each other's well-being persists. Furthermore, this verse also reflects the intricate emotional play in romantic relationships, where silence speaks volumes, and even the smallest gestures carry significant emotional weight.