என் நெஞ்சே! என்மீது அன்பு இல்லாதவரை உள்ளபடியே நீ அறிந்திருந்தும் நாம் போனால் அவர் கோபப்படமாட்டார் என்று எண்ணி நீ அவரிடமே செல்லுகின்றாய்!

நெஞ்சே! நம்மிடம் அன்பு காட்டாதவர் அவர் எனக் கண்ட பிறகும், நம்மை வெறுக்க மாட்டார் என நம்பி அவரிடம் செல்கின்றாயே

என் நெஞசே! நம்மேல் அன்பு கொள்ளாத காதலரைக் கண்டபோதும், அவர் வெறுக்கமாட்டார் என்று எண்ணி அவரிடம் செல்கின்றாயே!

O my soul! although you have known him who does not love me, still do you go to him, saying "he will not be displeased."

Kural 1292 is a poignant verse that deals with the paradoxes of love and the inner conflict of the heart. The verse, in its essence, addresses the speaker's own heart and expresses a sense of bewilderment and frustration. The speaker knows that the person they love does not reciprocate their feelings. Despite this painful realization, the heart is drawn towards them, holding onto a hope that they will not be displeased or reject the speaker's advances. This verse brings out the irrationality that often comes with deep love. Even when we know that the object of our affection does not share the same feelings, we are still drawn to them, unable to control our emotions. The heart, in its optimistic naivety, continues to hope for a positive response, ignoring the harsh reality of unrequited love. Thiruvalluvar, through this verse, paints a vivid picture of the pain, longing, and hopeful yet futile pursuit that characterizes unrequited love. Despite knowing the truth, the heart still clings to the slight possibility of affection from the other person and this beautifully captures the enduring and hopeful nature of love, even in the face of despair.