முன்பு பார்த்திருந்தும் மை தீட்டும்போது அஞ்சனக் கோலைக் காணாத கண்களைப் போல, கணவனின் தவற்றை அவர் இல்லாதபோது எண்ணி இருந்தும், நேரில் அவரைக் கண்ட போது காணேன்.

கண்ணில் மை தீட்டிக் கொள்ளும் பொழுது அந்த மை தீட்டும் கோலைக் காணாதது போலவே, காதலனைக் காணும்பொழுது அவன் என்னைப் பிரிந்து சென்ற குற்றத்தை மறந்து விடுகிறேன்

மை தீட்டும் நேரத்தில் தீட்டு் கோலைக் காணாத கண்களைப் போல், காதலனைக் கண்டபோது மட்டும் அவனுடைய குற்றத்தை நினைக்காமல் மறந்து விடுகின்றேன்.

Like the eyes which see not the pencil that paints it, I cannot see my husband's fault (just) when I meet him

This verse from the Thiru Kural by Thiruvalluvar speaks about the unconditional love and forgiveness a wife has for her husband. It compares her overlooking of his flaws to the inability of the eyes to see the pencil that is used to decorate them. The eyes, while they can see everything around them, are unable to see the pencil that is used to beautify them. Similarly, when the wife sees her husband, even if she is aware of his flaws or mistakes, her affection for him makes her overlook and forget those shortcomings. This verse emphasizes the depth of her love, her capacity to forgive, and the way she chooses to focus only on his positive qualities when she is in his presence. This verse also reflects the societal norms and cultural values of ancient Tamil society, where the wife's love, patience, and forgiveness were considered virtuous qualities. However, it also emphasizes the universal theme of love's ability to see beyond imperfections.