தோழி! காதலரைக் காண்டுபதற்கு முன், அவர் செய்த தவற்றை எண்ணி ஊட நினைத்தேன்; அவரைப் பார்த்த பிறகு, அதை மறந்து, அவருடன் கூடவே என் மனம் சென்றது.

ஊடுவதற்காகச் சென்றாலும்கூட அதை நெஞ்சம் மறந்து விட்டுக் கூடுவதற்கு இணங்கி விடுவதே காதலின் சிறப்பு

தோழி! யான் அவரோடு ஊடுவதற்காகச் சென்றேன்; ஆனால், என்னுடைய நெஞ்சம் அந்த நோக்கத்தை மறந்து அவரோடு கூடுவதற்காகச் சென்றது.

My heart, forgetting all, could not its love restrain

This verse from the Thirukural speaks about the overpowering nature of love and the deep emotional bond that love can create between two individuals. The poet expresses the complexity of love, where the heart behaves in ways that the mind may not initially intend. In the verse, the narrator initially goes to meet their lover with the intention of arguing or expressing discontent (ஊடுவதற்காகச் சென்றேன்). This could be due to a disagreement, misunderstanding, or an action that caused hurt or disappointment. However, when they come face to face with their beloved, their heart forgets all the previous concerns or disagreements (அதை நெஞ்சம் மறந்து விட்டு). Instead, it is drawn irresistibly towards the beloved, yearning to be with them (அவரோடு கூடுவதற்கு இணங்கி விடுவதே). The verse beautifully captures how love can dissolve resentment, soften anger, and promote togetherness, despite disagreements or misunderstandings. It emphasizes the power of love to overrule logical thought or planned actions, making the heart act in ways that might be unexpected for the mind. The verse essentially highlights the compelling and forgiving nature of love that makes one overlook flaws and disagreements, and yearn for unity and togetherness.