அவர் என்னைப் பிரிந்து போன நாள்களைச் சுவரில் குறித்துத் தொட்டு எண்ணுவதால் என் விரல்கள் தேய்ந்து விட்டன; அவர் வரும் வழியைப் பார்த்து என் கண்களும் ஒளி இழந்து, நுண்ணியவற்றைக் காணும் திறனில் குறைந்து விட்டன.

வருவார் வருவார் என வழி பார்த்துப் பார்த்து விழிகளும் ஒளியிழந்தன; பிரிந்து சென்றுள்ள நாட்களைச் சுவரில் குறியிட்டு அவற்றைத் தொட்டுத் தொட்டு எண்ணிப் பார்த்து விரல்களும் தேய்ந்தன

என் கண்களும் அவர் வரும் வழியைப் பார்த்துப் பார்த்து ஒளி இழந்து அழகு கெட்டன; விரல்களும் அவர் சென்ற நாட்களைக் குறித்துத் தொட்டுத் தொட்டுத் தேய்ந்தன.

My finger has worn away by marking (on the wall) the days he has been absent while my eyes have lost their lustre and begin to fail

Kural 1261 is a poignant expression of longing and separation. The verse speaks of the deep pain experienced by the poet due to the absence of their beloved. The verse metaphorically describes how the poet's eyes have lost their lustre from constantly looking out for the return of their loved one. This signifies the depth of their despair and longing. The constant vigil has led to such fatigue and sadness that the eyes, usually the symbol of beauty and brightness, have become dull and lifeless. Additionally, the verse also talks about marking the days of separation on the wall, an act which has worn away the poet's finger. This is an incredibly symbolic description of the weight of each day of separation, showing how time can become a source of pain in the absence of the beloved. The verse highlights the physical toll that emotional pain can take, employing vivid imagery to convey the profound sorrow of separation. It underscores how love and separation are intertwined, and how the absence of a loved one can lead to a deep sense of loss and longing. Overall, Kural 1261 offers a touching depiction of love's anguish and the harsh reality of separation, providing a profound insight into the human condition and the profound impact of love on our lives.