அவர் வந்தபோது ஊடல் கொள்ளலாம் என்று எண்ணி, அவர்முன் நில்லாது அப்பால் போனேன்; நான் போன போதும், என் நெஞ்சம் அடக்கம் இல்லாமல் அவரோடு கலக்கத் தொடங்குவதைக் கண்டு இனி அது முடியாது என்று அவரைத் தழுவினேன்.

ஊடல் கொண்டு பிணங்குவோம் என நினைத்துதான் சென்றேன்; ஆனால் என் நெஞ்சம் என்னை விடுத்து அவருடன் கூடுவதைக் கண்டு என் பிடிவாதத்தை மறந்து தழுவிக் கொண்டேன்

ஊடுவேன் என்று எண்ணிக் கொண்டு சென்றேன்; ஆனால் என் நெஞ்சம் என்னை விட்டு அவரோடு கூடுவதை கண்டு தழுவினேன்.

I said I would feign dislike and so went (away); (but) I embraced him the moment I say my mind began to unite with him!

This verse from Thiru Kural depicts an emotional conflict in the mind of a lover. It portrays the struggle between the conscious intention to feign indifference and the deep-seated, uncontrollable affection for the loved one. The speaker in the verse initially decides to pretend dislike towards the beloved, with the intention to withdraw and thereby display a sense of detachment. This could be due to a myriad of reasons such as wanting to test the depth of the other person's love, or as an emotional reaction to some misunderstanding or hurt. However, the moment the speaker encounters the beloved, the true feelings gush forth, overwhelming the artificial façade of detachment. The heart begins to 'unite' with the beloved, symbolizing an overwhelming wave of affection and longing that the speaker couldn't resist. In the end, the speaker gives in to these irresistible feelings and embraces the beloved, completely forgetting the original intent of feigned indifference. This verse beautifully captures the power and unpredictability of human emotions, especially love. It also highlights the struggle between the mind's conscious decisions and the heart's uncontrollable feelings. This timeless message resonates with any individual who has experienced the complexities of love and affection.