நம்மைக் கலவாமல் பிரிந்து போனவரை நாம் நம் மனத்திற்குள்ளேயே கொண்டிருப்பதால் முன்பு இழந்த புற அழகை மட்டுமே அன்று இருக்கும் அக அழகையும் இழக்கப் போகிறோம்.

சேராமல் பிரிந்து சென்ற காதலரைச் சிந்தையில் வைத்திருப்பதால் மேலும் மேனியெழில் இழந்து மெலிந்து அழிய வேண்டியுள்ளது

நம்மோடு பொருந்தி இருக்காமல் கைவிட்டுச சென்ற காதலரை நெஞ்சில் வைத்திருக்கும்போது இன்னும் மெலிந்து அழகை இழந்து வருகின்றோம்.

If I retain in my heart him who has left me without befriending me, I shall lose even the (inward) beauty that remains

This verse from the Thirukkural alludes to the detrimental effects of clinging onto past relationships and not moving forward. The poet implies that when someone leaves our life without wanting to maintain a connection, it is not healthy or productive to keep them in our thoughts and hearts. The verse warns that such obsession and inability to let go can lead to a severe loss of one's inner beauty. Here, the 'inner beauty' represents mental peace, happiness, and the ability to love and live life fully. The poet suggests that by dwelling on a person who has left us, we risk losing these precious qualities. The cultural context of this verse is rooted in the ancient Tamil wisdom about emotional well-being and personal growth. It emphasizes the importance of emotional resilience and the ability to move on from past hurts in order to maintain one's inner peace and beauty. In a broader sense, this verse can also be interpreted as a moral lesson about attachment and detachment. It teaches us the importance of letting go of things that are no longer part of our lives and focusing on the present for maintaining our inner integrity and emotional well-being.