என் நெஞ்சே! நம் பிரிவுத் துன்பத்தை அவர் அறியார். அதனால் வருந்தி அவர் நம்மீது அன்பு காட்டாமல் இருக்கின்றார் என்று எண்ணி, நம் நிலையை அவர்க்குக் கூறுவதற்காக, அவர் பின்னே ஏங்கிச் செல்லும் நீ ஏதும் அறியாத பேதையே!

நம்மீது இரக்கமின்றிப் பிரிந்து விட்டாரேயென்று ஏங்கிடும் அதே வேளையில் பிரிந்தவர் பின்னாலேயே சென்று கொண்டிருக்கும் என் நெஞ்சம் ஓர் அறிவற்ற பேதை போன்றதாகும்

என் நெஞ்சே! பிரிவுத் துன்பத்தால் வருந்தி அவர் வந்து அன்பு செய்ய வில்லையே என்று ஏங்கி பிரிந்தவரின் பின் செல்கின்றாய் பேதை.

You are a fool, O my soul! to go after my departed one, while you mourn that he is not kind enough to favour you

This verse, Kural 1248, expresses the distress and self-reproach of a lovelorn heart. The poet refers to his own heart as a 'fool' for pursuing someone who has left and shown no kindness or affection in return. In this context, the 'departed one' symbolizes a person who has emotionally distanced themselves or ended a relationship. Despite the pain of separation and the clear indifference from this person, the poet's heart continues to yearn and follow in their wake. This behavior, the poet laments, is foolish and devoid of wisdom. The verse reflects a universal human emotion - unrequited love. It tells us about the irrationality often associated with love, where the heart continues to hope and long for someone who does not reciprocate the feelings. It is a poignant reminder of the deep emotional turmoil one can undergo in the face of unreturned affection. The verse also subtly underscores the importance of self-respect and wisdom in matters of the heart. It urges us to recognize when love is not reciprocated and to have the strength to move on rather than persist in a futile pursuit.