நல்ல நெஞ்சே! ஒன்று காதல் விருப்பத்தை விடு; அல்லது நாணத்தை விடு; இரண்டையுமே விடமுடியாது என்பது உன் எண்ணம் என்றால், ஒன்றிற்கொன்று வேறுபட்ட இந்த இரண்டையும் சேர்த்துத் தாங்கும் ஆற்றல் எனக்கு இல்லை.

நல்ல நெஞ்சமே! ஒன்று காதலால் துடிப்பதையாவது விட்டு விடு; அல்லது அதனைத் துணிந்து சொல்ல முடியாமல் தடுக்கும் நாணத்தையாவது விட்டு விடு இந்த இரண்டு செய்லகளையும் ஒரே நேரத்தில் தாங்கிக் கொள்ள என்னால் முடியாது

நல்ல நெஞ்சே! ஒன்று காமத்தை விட்டு விடு; அல்லது நாணத்தை விட்டு விடு; இந்த இரண்டையும் பொறுத்துக் கொண்டிருக்க என்னால் முடியாது.

O my good soul, give up either lust or honour, as for me I can endure neither

Kural 1247 is a profound verse that speaks to the internal conflict experienced by many individuals when they are caught between the desires of the heart and the principles of honor. In this verse, the poet addresses his own soul, pleading it to make a choice between lust and honor. Lust here refers to desires that are often seen as base or unrefined, while honor signifies the moral high ground, the adherence to principles and ethics that society values. The poet is essentially saying that he is unable to bear the weight of both at the same time, as they often pull him in opposite directions. He beseeches his soul to relinquish one or the other because the strain of trying to balance both is too much for him to bear. This is an acknowledgment of the human struggle to reconcile personal desires with societal expectations and norms, a conflict that is as valid today as it was when this verse was penned. The verse subtly advocates for clarity in one's life and decisions. It underlines the need for an individual to understand their own capacity to deal with contrasting emotions and situations - the pulls of desire and the pushes of honor. It calls for a clear alignment of one's actions either with personal desire or with societal norms, as trying to straddle both could lead to internal turmoil and distress.