என் நெஞ்சே! நான் அவருடன் ஊடினால் அந்த ஊடலை என்னுடன் கூடி நீக்கவல்ல என் அன்பரைக் கண்டால் பொய்யாகவாவது கொஞ்சம் ஊடிப் பிறகு ஊடலை விட்டுக் கூடமாட்டோம். இப்போது அதையும் விட்டுவிட்டு அவரைக் கொடியவர் எனப் பொய்யாக வெறுப்பது போல் இருக்கின்றாய்; இதை விடுத்து அவரிடம் போயேன்.

நெஞ்சே! கூடிக் கலந்து ஊடலை நீக்கும் காதலரைக் கண்டால் ஒரு தடவைகூடப் பிணங்கியறியாத நீ இப்போது அவர் மீது கொள்ளுகிற கோபம் பொய்யானது தானே?

என் நெஞ்சே! ஊடியபோது கூடி ஊடல் உணர்த்த வல்ல காதலரைக் கண்டபோது நீ பிணங்கி உணர மாட்டாய்; பொய்யான சினங்கொண்டு காய்கினறாய்.

O my soul! when you see the dear one who remove dislike by intercourse, you are displeased and continue to be so Nay, your displeasure is (simply) false

The Kural 1246 is a passionate expression of the complex emotions associated with love. The verse addresses the speaker's heart and speaks of the paradoxical behavior it exhibits upon encountering the beloved. The verse begins by acknowledging that the beloved has the power to dispel any dislike or resentment through their companionship and interaction. The beloved's presence, their words, and their actions have the ability to soothe the wounds of any conflict or misunderstanding. Yet, the speaker's heart, upon seeing the beloved, reacts not with joy, but with a kind of feigned anger or displeasure. The speaker is calling out his own heart for its fraudulent display of anger towards the beloved. It's as if the heart is putting on a performance, displaying anger when in reality it craves the beloved's company. This could be an emotional defense mechanism, where the heart, in anticipation of the pain of eventual separation, tries to distance itself from the beloved. This verse thus captures the complex dynamics of love, where passion and anger, longing and avoidance, often coexist. It portrays the inner turmoil experienced by lovers, where the heart's true desires are often masked by outward displays of resentment or anger. It's a beautifully poignant representation of the irrational yet intensely emotional nature of love.