நெஞ்சே! நான் அவர்மீது அன்பு காட்டியும், என்மீது அன்பு காட்டாத அவரை, நம்மை வெறுத்தவர் என்று எண்ணிக் கைவிடும் உள்ள உறுதி எனக்கு உண்டோ?

நெஞ்சே! நாம் விரும்பினாலும் நம்மை விரும்பி வராத அவர், நம்மை வெறுத்து விட்டார் என நினைத்து அவர் மீது கொண்ட காதலைக் கைவிட்டு விட முடியுமா?

நெஞ்சே! யாம் விரும்பி நாடினாலும் எம்மை நாடாத அவர் நம்மை வெறுத்து விட்டார் என்று எண்ணிக் கைவிட முடியும‌ோ?

O my soul! can he who loves not though he is beloved, be forsaken saying he hates me (now)?

This verse from Thirukkural is essentially exploring the complexities of unrequited love. The speaker is having a conversation with their own heart, questioning if it is possible to let go of their love and affection for someone, even when that person is not reciprocating their feelings. The speaker is in a state of emotional turmoil, where they are deeply in love with someone who does not return their affections. The verse raises an internal debate on whether they should continue loving this person, or if they should attempt to abandon their feelings, thinking that this person 'hates' them. The depth of this verse illustrates the pain and dilemma of unrequited love. It demonstrates the inner conflict that one goes through when their love is not reciprocated, highlighting the struggle between the heart's desire to continue loving and the mind's reasoning to let go. Hence, it serves as a profound reflection on the human capacity to love and the emotional agony of unrequited affection. In essence, this verse emphasizes the difficulty in letting go of someone you deeply love, even when they do not love you back. It expresses the emotional struggle and the resilience of love in the face of rejection.