நெஞ்சே! நீ அவரைக் காணச் சென்றால் என் கண்களையும் உடன் கொண்டு செல். அவற்றை விட்டுவிட்டு நீ போய் விடுவாயானால் அவரைக் காண விரும்பும் என் கண்கள் என்னைத் தின்பன போல வருந்தும்.

நெஞ்சே! நீ காதலரிடம் செல்லும் போது கண்களையும்கூட அழைத்துக்கொண்டு போ; இல்லையேல் அவரைக் காண வேண்டுமென்று என்னையே அவை தின்று விடுவது போல் இருக்கின்றன

நெஞ்சே! நீ அவரிடம் செல்லும்போது என் கண்களையும் உடன் கொண்டு செல்வாயாக; அவரைக் காணவேண்டும் என்று இவை என்னைப் பிடுங்கித் தின்கின்றன.

O my soul! take my eyes also with you, (if not), these would eat me up (in their desire) to see him

Kural 1244 is a passionate verse about longing and yearning in love. The speaker is addressing their own heart, expressing the intense desire to see their beloved and the pain caused by their absence. The verse metaphorically suggests that the speaker's eyes, in their intense desire to see the beloved, might consume the speaker themselves if not satisfied. This verse expresses the profound effect of love where every part of the lover yearns for the sight of the beloved. The eyes are personified as entities with their own desire and longing. This verse vividly captures the essence of longing in love - so intense that it feels almost unbearable. The speaker's plea to their heart to take their eyes along when it goes to see their beloved shows the interconnectedness of physical and emotional aspects of passionate love. The verse emphasizes the idea that love is not just a feeling in the heart, but it affects and involves the whole being. In a broader interpretation, this verse underscores the power of desire and longing, and how these feelings can consume an individual if not satisfied. The Kural thus suggests that it is important to satisfy one's legitimate desires and longings to maintain inner peace and harmony.