பாடு பெறுதியோ நெஞ்சே கொடியார்க்கென்
வாடுதோட் பூசல் உரைத்து. 1237
Go and tell the cruel, O mind Bruit ov'r my arms and glory find
நெஞ்சே! கொடுமையானவராகிய அவரிடம் சென்று என் மெலியும் தோள்களினால் ஏற்பட்டுள்ள வெற்றுரைகளைச் சொல்லி நீ பெருமை பெறுவாயோ?
- சாலமன் பாப்பையா
நெஞ்சே! இரக்கமற்று என்னைப் பிரிந்திருக்கும் அவருக்கும் வாடி வதங்கும் என் தோள்களின் துன்பத்தை உரைத்துப் பெருமை அடைய மாட்டாயோ?
- மு.கருணாநிதி
நெஞ்சே! கொடியவர் என்று சொல்லப்படுகின்ற காதலர்க்கு என் மெலிந்த தோள்களின் ஆரவாரத்தை உரைத்து, அந்த உதவியால் பெருமை அடைவாயோ?
- மு.வரதராசனார்
Can you O my soul! gain glory by relating to the (so-called) cruel one the clamour of my fading shoulders?
- Unknown
Kural 1237 is a poignant expression of unrequited love and emotional pain. It is a rhetorical question addressed to the poet's own heart, questioning the futility of expressing his suffering to the one who is causing it.
The phrase 'the cruel one' is a reference to the beloved who is indifferent or unresponsive to the poet's love. The 'fading shoulders' symbolize the physical and emotional toll that this unrequited love is taking on the poet. The 'clamour' is a metaphor for the poet's complaints or expressions of his suffering.
The poet is essentially asking his heart, "What is the point of explaining my suffering to the one who is causing it? Will it bring any glory or satisfaction?" This Kural portrays the depth of the poet's anguish and the sense of despair he feels, given the indifference of his beloved to his pain.
This verse is a reflection on the human condition when love is not reciprocated, and the futility of seeking empathy or understanding from someone who is indifferent to one's emotions. It is a profound commentary on the complexities of love and the emotional turmoil it can cause.
- ChatGPT 4