பசந்து, நீர் சிந்தும் கண்கள், நான் விரும்பியவர் என்னை விரும்பவில்லை என்பதைப் பிறர்க்குச் சொல்லும் போலும்!

பசலை நிறம் கொண்டு நீர் பொழியும் கண்கள், விரும்பிய காதலர் அன்பு காட்டவில்லை யென்பதை சொல்லி காட்டுகின்றன

பசலை நிறம் அடைந்து நீர் சொரியும் கண்கள், நாம் விரும்பிய காதலர் நமக்கு அன்பு செய்யாத தன்மையைப் ( பிறர்க்குச்) சொல்வன போல் உள்ளன.

The discoloured eyes that shed tears profusely seem to betray the unkindness of our beloved

Kural 1232 laments the unkindness of a beloved from the perspective of the speaker. In this verse, the poet uses vivid imagery of tear-filled, discolored eyes to express a deep sense of emotional pain and betrayal. The teary eyes are depicted as messengers that reveal the harsh truth of the beloved's indifference or unkindness. The verse implies that, just as the eyes cannot hide their tears, the pain of unrequited love cannot be concealed. The sorrow is so profound that it seems to visibly manifest itself, much like tears that betray the emotion behind them. Through this, the poet subtly conveys the depth of the speaker's disappointment and heartbreak over the beloved's lack of affection. This Kural emphasizes the raw and intense emotional suffering that can arise from unreciprocated love, and it underscores the importance of empathy and kindness in all relationships. It encourages the reader to consider the impact of their actions on others, reminding us that indifference can cause immense pain to those who love us.