பிரிவைப் பொறுக்காத சிறுமை என்னோடு இருக்கப் பிரிவைப் பொறுத்துக் கொண்டு தொலைவில் சென்று அவரை எண்ணி அழுவதால், கண்கள் ஒளி இழந்துவிட்டன. முன்பு கண்களைக் கண்டு வெட்கப்பட்ட மண மலர்களுக்கு இப்போது கண்கள் வெட்கப்பட்டுவிட்டன.

பிரிவுத் துன்பத்தை நமக்களித்துவிட்டு நெடுந்தொலைவு சென்று விட்டாரேயென்று வருந்திடும் காதலியின் கண்கள் அழகிழந்துபோய், மலர்களுக்கு முன்னால் நாணிக் கிடக்கின்றன

இத்துன்பத்தை நமக்கு விட்டு விட்டுத் தொலைவில் உள்ள நாட்டுக்குச் சென்ற காதலரை நினைந்து அழுதமையால் கண்கள் அழகு இழந்து நறுமலர்களுக்கு நாணி விட்டன.

While we endure the unbearable sorrow, your eyes weep for him who is gone afar, and shun (the sight of) fragrant flowers

Kural 1231 is a deeply emotional verse that explores the pain of separation in love. The verse talks about the agony that a lover experiences when the beloved has gone far away. The pain is so intense that even the sight of fragrant flowers, which once brought joy, now brings sadness and is avoided. In this verse, the poet brings to life the profound sorrow experienced by a lover through the metaphor of weeping eyes and shunning of fragrant flowers. The eyes, once bright and lively, are now dull and tearful due to the longing for the beloved. The fragrant flowers, which were once a source of pleasure and delight, are now a reminder of the beloved and thus cause more pain. In the cultural context, flowers are often associated with love and romance. But in the face of separation, even these symbols of love become a source of grief, reminding the lover of their beloved who is now out of sight. This verse thus captures the intense emotional turmoil that separation can bring in love. The moral interpretation of the verse can be seen as a commentary on the impermanence of life and the inevitability of separation. It serves as a reminder that intense attachment can lead to deep sorrow. However, the verse also acknowledges the human capacity to love deeply, even in the face of suffering and separation.