காலைக்கு நான் செய்த நன்மை என்ன? மாலைக்கு நான் செய்த தீமை என்ன?

மாலைப் பொழுதாகிவிட்டால் காதல் துன்பம் அதிகமாக வருத்துகிறது அதனால் பிரிந்திருக்கும் காதலர் உள்ளம் ``காலை நேரத்துக்கு நான் செய்த நன்மை என்ன? மாலை நேரத்துக்குச் செய்த தீமைதான் என்ன?'' என்று புலம்புகிறது

யான் காலைப்பொழுதிற்குச் செய்த நன்மை என்ன? (என்னைத் துன்புறுத்துகின்ற) மாலைப் பொழுதிற்குச் செய்த பகையான தீமை என்ன?

O eve, why art thou foe! thou dost renew my grief

Kural 1225 speaks about the emotional anguish of separation, a common theme in Thirukkural's 'Inbam', the book of love. The verse expresses the agony of a lover who is distanced from their beloved. As the day progresses to evening, their longing intensifies, turning the peaceful evening into a symbol of strife. This leads the lover to question the evening, personified here as a conscious entity capable of causing harm or good. They ask, "What good did I do to the morning that it passes peacefully? And what wrong did I do to the evening that it brings such sorrow?" The rhetorical questions underline the intense pain of separation, suggesting that their emotional state is influenced more by their longing for their beloved than by the natural progression of the day. The verse reflects the universal human experience of time feeling different based on our emotional state. It highlights the deep emotional distress that love and separation can cause, turning even the natural cycle of day and night into a source of torment. In a broader sense, it also illustrates how our perception of reality can be heavily influenced by our emotional state, turning neutral or even beautiful entities (like evening) into sources of pain.