திங்களே! பிரியாமலிருந்து இறுதியில் பிரிந்து சென்ற காதலரை என் கண்ணால் தேடிக் காணும்படியாக நீ மறைந்து விடாமல் இருப்பாயாக!

நிலவே! நீ வாழ்க; இணைபிரியாமலிருந்து, பிரிந்து சென்றுள்ள காதலரை நான் என் கண்களால் தேடிக் கண்டுபிடித்திடத் துணையாக நீ மறையாமல் இருப்பாயாக

தி்ங்களே! பிரியாமல் இருந்து இறுதியில் பிரிந்து சென்ற காதலரை என் கண்ணால் தேடிக் காணும்படியாக நீ மறைந்து விடாமல் இருப்பாயாக!

May you live, O Moon! Do not set, that I mine see him who has departed without quitting my soul

Kural 1210 is a beautiful expression of longing and love. The poet speaks to the moon, pleading it to remain in the sky, so that she might see her beloved who has departed from her. The verse implies that the moonlight is the only source of solace for her in her beloved's absence, providing her with a faint hope of seeing him. The phrase "who has departed without quitting my soul" highlights the deep emotional bond between the poet and her beloved. Even though physically separated, he continues to occupy her thoughts and feelings. The verse captures the essence of true love - a connection that transcends physical presence and distance. The moon here is a symbol of hope and companionship in the night of separation. The plea to the moon not to set signifies her fear of being left in complete darkness, metaphorically indicating her despair and loneliness in her lover's absence. In an overarching sense, this verse illustrates the profound pain of separation in love and the clinging hope for reunion, a universal sentiment that resonates with anyone who has experienced deep affection.