நெஞ்சே நீ வாழ்க! பாவம், நீ ஏன் உன்னோடு உறவில்லாதவர்க்கு உன் அளவற்ற துன்பத்தைச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறாய்? (அதற்குப் பதில்) உன்னைத் துன்புறுத்தும் கடலைத் தூர்க்க முயற்சி செய்; அது முடியும்.

நெஞ்சமே! நீ வாழ்க! உன்னிடம் அன்பு இல்லாதவரிடம் உனது துன்பத்தைச் சொல்லி ஆறுதல் பெறுவதைக் காட்டிலும் கடலைத் தூர்ப்பது எளிதான வேலையாகும்

நெஞ்சமே! நீ வாழி! அன்பு இல்லாதவரிடம் உன் மிகுந்த துன்பத்தைச் சொல்கின்றாய்! அதை விட எளிதாகக் கடலைத் தூர்ப்பாயாக.

Live, O my soul, would you who relate your great sorrow to strangers, try rather to fill up your own sea (of sorrow)

This verse, Kural 1200, essentially advises the reader's heart or soul to persevere and find solutions to its problems, rather than sharing its woes with those who lack empathy or understanding. The poet uses the metaphor of a vast sea to symbolize the heart's sorrow. He suggests that it would be easier to drain this sea, i.e., to tackle your problems directly, rather than seeking solace in those who might not care or understand. This implies the importance of self-reliance and resilience in the face of hardship. The verse also conveys the futility of sharing your deepest sorrows with those who lack empathy. Just as it is impossible to drain the sea, it is equally futile to expect understanding or help from those incapable of empathy. It encourages the heart to remain strong, to live, and face its sorrows head-on. In essence, this Thiru Kural verse teaches the virtues of resilience, self-reliance, and the importance of choosing the right people to confide in. It advises against pointless lamentation and encourages proactive problem-solving.