என்னைச் சம்மதிக்கச் செய்து பிரிந்தவர் இன்னும் வராமல் இருப்பதை எண்ணி அவரை ஏசாமல், இவளே பசலை ஆயினாள் என்று இம்மக்கள் சொல்லுவர் என்றால் அப்படி ஓரு பெயரைப் பெறுவதும் நல்லதே.

என்னைப் பிரிவுக்கு உடன்படுமாறு செய்த காதலரை அன்பில்லாதவர் என்று யாரும் தூற்றமாட்டார்கள் எனில், பசலை படர்ந்தவள் என நான் பெயரெடுப்பது நல்லது தான்!

பிரிவுக்கு உடன்படச் செய்த காதலர் பிரிந்து வருத்துதலைப் பிறர் தூற்றாமல் இருப்பாரானால், யான் பசலை உற்றதாக பெயர் எடுத்தல் நல்லதே.

It would be good to be said of me that I have turned sallow, if friends do not reproach with unkindness him who pleased me (then)

Kural 1190 explores the profound emotional experience of love and separation. It states that it is preferable to be known as someone who has turned pale due to the pain of separation, rather than someone who has been disloyal or unkind to their beloved. The verse suggests that it is better to be seen as a person suffering from the melancholy of parting from a loved one, rather than be known as someone who has caused pain or distress to their partner. The 'pallor' or 'sallowness' mentioned in the verse is a metaphor for the emotional distress and sadness caused by the separation from the beloved. The Kural also emphasizes the importance of maintaining one's integrity and kindness even in times of emotional distress. It suggests that it is better to endure personal pain than to cause harm to others, especially to someone who was once dear. In a broader sense, this verse underscores the moral value of loyalty, kindness, and the willingness to endure personal suffering rather than inflict pain on others. It reinforces the idea that true love is characterized by selflessness, patience, and the ability to bear personal suffering without causing harm to the loved one. Thus, the verse embodies the ethos of emotional resilience, loyalty, and empathy, which are fundamental to the ethical and moral fabric of human relationships.