விரும்பி மகிழ்ந்து விடாமல் அன்று அவரைக் கண்ட கண்களின் உள் இருக்கும் கண்ணீர் எல்லாம் இன்று வருந்தி வருந்தி வற்றிப் போகட்டும்!

அன்று, இழைந்து குழைந்து ஆசையுடன் அவரைக் கண்ட கண்களே! இன்று பிரிந்து சென்றுள்ள அவரை நினைத்துக் தூங்காமலும், துளிக் கண்ணீரும் அற்றுப்போகும் நிலையிலும் துன்பப்படுங்கள்

அன்று விரும்பி நெகிழ்ந்து காதலரைக் கண்ட கண்கள் இன்று உறக்கமில்லாத துன்பத்தால் வருந்தி வருந்திக் கண்ணீரும் அற்றுப் போகட்டும்.

The eyes that became tender and gazed intently on him, may they suffer so much as to dry up the fountain of their tears

Kural 1177 is a deeply emotional verse that expresses the anguish of unrequited love and the pain of separation. The eyes that once tenderly gazed upon the beloved with intense longing and desire are now condemned to a state of ceaseless sorrow and longing, to the point where they exhaust the wellspring of their tears. The verse uses the metaphor of the eyes to symbolize the heart that loves and yearns, and the drying up of tears to represent the unending pain and suffering that comes with unfulfilled love and longing. It is a heart-wrenching plea for the eyes (or the heart) to endure the torment of separation, to suffer until they can no longer weep. The cultural context is the traditional Tamil concept of love and longing, where the eyes are often seen as mirrors of the soul and the heart, reflecting deep emotions and feelings. The verse also reflects the ancient Tamil tradition of expressing intense emotions and experiences through powerful and evocative imagery. In a broader moral context, the verse may be interpreted to mean that intense longing and attachment, whether in love or in other aspects of life, can lead to profound suffering and pain. It serves as a poignant reminder of the transient nature of worldly desires and the anguish that often accompanies their non-fulfillment. It may also be seen as an admonition to exercise restraint in our desires and attachments, to avoid such pain and suffering.