வரப்போவதை அறியாமல் அன்று அவரை எனக்குக் காட்டிய என் மை தீட்டப்பட்ட கண்கள், இன்று இது நம்மால் வந்தது; நாம்தாம் பொறுத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று எண்ணாமல் துன்பப்படுகின்றனவே எதற்காக?

விளைவுகளை உணராமல் மயங்கி நோக்கிய மைவிழிகள், இன்று, காதலரைப் பிரிந்ததால் துன்பமுறுவது தம்மால் தான் என அறியாமல் தவிப்பது ஏன்?

ஆராய்ந்து உணராமல் அன்று நோக்கிக் காதல் கொண்ட கண்கள், இன்று அன்பு கொண்டு உணராமல் துன்பத்தால் வருந்துவது ஏன்?

The dyed eyes that (then) looked without foresight, why should they now endure sorrow, without feeling sharply (their own fault)

The Kural 1172 is a profound verse about accountability and self-awareness in the context of love and relationships. It questions why someone should suffer sorrow due to the loss of a loved one when they themselves were the ones who fell in love without foresight or understanding of the consequences. "Therinthunara nokkiya ungkan parinthunaraa paidal uzappathu evan?" when translated to English, the verse questions, "Why should the eyes that were smitten without understanding the consequences, now suffer in sorrow without comprehending their own fault?" This Kural is a critique of mindless passion and lack of foresight in love. It urges individuals to introspect and understand their own actions and decisions, especially when they lead to undesirable consequences. The verse suggests that those who rush into love without understanding the implications should also bear the sorrow that comes with it and learn from their experiences, instead of playing the victim. In essence, it highlights the importance of understanding, foresight, and taking responsibility for one's own actions in love and relationships. It encourages introspection and self-awareness, reminding us that we are often the architects of our own joy and sorrow.