என் கண்கள் இமைத்தால் உள்ளிருக்கும் என்னவர் மறைவதை அறிந்து நான் கண்களை இமைப்பதில்லை. இதை விளங்கிக் கொள்ளாத உறவினர் அவரை அன்பற்றவர் என்கின்றனர்.

கண்ணுக்குள் இருக்கும் காதலர் மறைவார் என அறிந்து கண்ணை இமைக்காமல் இருக்கின்றேன்; அதற்கே இந்த ஊர் தூக்கமில்லாத துன்பத்தை எனக்குத் தந்த அன்பில்லதாவர் என்று அவரைக் கூறும்

கண் இமைத்தால் காதலர் மறைந்து போதலை அறிகின்றேன், அவ்வளவிற்கே இந்த ஊரார் அவரை அன்பில்லாதவர் என்று சொல்லுவர்.

I will not wink, knowing that if I did, my lover would hide himself; and for this reason, this town says, he is unloving

Kural 1129 explores the depth of the poet's love for their beloved. The speaker expresses a fear of blinking, as they believe their beloved would disappear in that fleeting moment when their eyes are closed. The love they have is so intense and consuming that they wish not to miss even a second of gazing upon their beloved. However, the townspeople, who are not privy to this depth of emotion, misunderstand the situation. They misinterpret the lover's unwillingness to blink as indifference or lack of love. They fail to understand that this is, in fact, an expression of an immense love that fears the briefest separation. This verse is a commentary on how love, in its profound form, can be misinterpreted by those who are not experiencing it. It also underscores the fear of loss that comes with deep affection, and how love can be so overwhelming that it may defy conventional behaviors, like blinking.