என் மனைவி, நான் அவளுடன் கூடும்போது உயிருக்கு உடம்பு போன்றிருக்கிறாள். அவளைப் பிரியும்போது உயிர் உடம்பை விட்டுப் பிரிவது போன்றிருக்கிறாள்.

ஆய்ந்து தேர்ந்த அரிய பண்புகளையே அணிகலனாய்ப் பூண்ட ஆயிழை என்னோடு கூடும்போது, உயிர் உடலோடு கூடுவது போலவும், அவள் என்னைவிட்டு நீங்கும்போது என்னுயிர் நீங்குவது போலவும் உணருகிறேன்

ஆராய்ந்து அணிகலன்களை அணிந்த இவள் கூடும் போது உயிர்க்கு வாழ்வு போன்றவள், பிரியும் போது உயிர்க்கு சாவு போன்றவள்.

My fair-jewelled one resembles the living soul (when she is in union with me), the dying soul when she leaves me

This Thirukkural verse is a poignant expression of deep love and attachment. The poet likens his beloved, adorned with carefully chosen ornaments, to his own soul. When she is with him, it feels as if his soul is in union with his body, symbolizing a state of completeness, harmony, and joy. However, when she departs from him, it is as if his soul is leaving his body, representing a state of deep sorrow, loss and devastation. It is a metaphorical way of expressing how lifeless and incomplete he feels without her. This verse encapsulates the profound intimacy and the pain of separation in love, emphasizing that true love is so integral to one's existence, just like the soul is to the body. In a broader sense, this verse also illustrates the ancient Tamil ethos of romantic love, where the beloved is not merely an object of desire, but an essential part of one's self, whose presence or absence can impact one's very existence.