காதலரில் ஒருவர் கண்ணோடு மற்றொருவர் கண்ணும் பார்வையால் பேசிவிட்டால் அதற்கு பிறகு வாய்ச் சொற்களால் ஒரு பயனும் இல்லை.

ஒத்த அன்புடன் கண்களோடு கண்கள் கலந்து ஒன்றுபட்டு விடுமானால், வாய்ச்சொற்கள் தேவையற்றுப் போகின்றன

கண்களோடு கண்கள் நோக்காமல் ஒத்திருந்து அன்பு செய்யுமானால் வாய்ச் சொற்கள் என்ன பயனும் இல்லாமற் போகின்றன.

The words of the mouths are of no use whatever, when there is perfect agreement between the eyes (of lovers)

This verse from the Thiru Kural highlights the profound intimacy and understanding that can occur between two individuals in love, where verbal communication becomes unnecessary. The verse suggests that in the deepest forms of connection, the eyes can convey emotions, thoughts, and sentiments more effectively than spoken words. This silent communication can be more intimate, immediate, and profound, transcending the need for verbal exchanges. The verse metaphorically uses the eyes as a means of communication, reflecting the depth of understanding and mutual connection between two lovers. This verse captures the essence of non-verbal communication, where emotions and feelings can be expressed and understood without uttering a single word. In a broader perspective, it can be interpreted as a call for deep empathy and understanding in relationships, suggesting that true connection goes beyond words. The ultimate form of communication, according to this verse, is not about speaking or listening, but about feeling and understanding with depth and empathy.