பிறரிடம் போய்ப் பிச்சை ஏற்று நிற்கும் கொடுமையை எண்ணினால் என் உள்ளம் உருகும். இக்கொடுமையைப் பார்த்த பிறகும் இல்லை என்று மறைப்பவர் கொடுமையை எண்ணினால் உருகும் உள்ளமும் இல்லாது அழிந்துவிடும்.

இரந்து வாழ்வோர் நிலையை நினைக்கும் போது உள்ளம் உருகுகிறது, இருப்பதைக் கொடுக்க மனமின்றி மறைத்து வாழ்பவரை நினைத்தால் உருகிடவும் வழியின்றி உள்ளமே ஒழிந்து விடுகிறது

இரத்தலின் கொடுமையை நினைத்தால் உள்ளம் கரைந்து உருகும், உள்ளதை ஒழிக்கும் கொடுமையை நினைத்தால் உருகுமளவும் இல்லாமல் அழியும்.

To think of (the evil of) begging is enough to melt one's heart; but to think of refusal is enough to break it

The verse 1069 of Thiru Kural speaks about the psychological impacts of begging and refusal to give. It portrays the emotional turmoil that occurs when one thinks about the pitiful state of those who are forced to beg and the heart-wrenching sorrow when they are denied help. Here, Valluvar uses the imagery of the heart melting and breaking to express the deep emotional pain. When one ponders on the situation of people who are reduced to begging, their heart metaphorically melts out of empathy and compassion. This indicates that the thought of someone being so destitute that they must beg is a deeply saddening and distressing thought. On the other hand, when one thinks about those who refuse to help the needy despite having the means to do so, their heart metaphorically breaks or shatters. This suggests the deep disappointment and despair felt towards those who lack compassion and generosity, to the extent that it could emotionally devastate the thinker. In essence, this verse is a profound reminder of the importance of empathy and generosity. It emphasizes the emotional toll that both poverty and lack of compassion can have on a person, urging us to be more understanding and giving towards those in need.