ஏதும்‌ இல்லா நிலையில், எவரிடம் ஏற்பது இழிவாகாது என்று தோன்றுகிழதோ அவரிடம் பிச்சை ஏற்கலாம்; அவர் தர மறுத்து, மறைத்தால் பழி அவர்க்கே; இரப்பவர்க்கு அன்று.

கொடுக்கக்கூடிய தகுதி படைத்தவரிடத்திலே ஒன்றைக் கேட்டு, அதை அவர் இருந்தும் இல்லையென்று சொன்னால், அப்படிச் சொன்னவருக்குத்தான் பழியே தவிர கேட்டவருக்கு அல்ல

இரந்து கேட்க தக்கவரைக் கண்டால் அவனிடம் இரக்க வேண்டும், அவர் இல்லை என்று ஒளிப்பாரானால் அது அவர்க்கு பழி, தமக்கு பழி அன்று.

If you meet with those that may be begged of, you may beg; (but) if they withhold (their gift) it is their blame and not yours

This verse, Kural 1051, from the Thirukkural focuses on the moral dimensions of begging and giving. In this verse, Valluvar suggests that it is permissible for a person to beg, but only from those who are capable of giving. When you appeal to someone who has the means to give, and they refuse, the burden of wrongdoing falls not on the one who asks, but on the one who withholds. This verse highlights the moral obligation of those who are capable of giving but choose not to do so. It underscores the idea that the act of withholding, especially when one has the capacity to give, is seen as a moral failure. It also emphasizes that the act of begging is not shameful when the person is genuinely in need and asks for help from those who are capable of giving. In highlighting this, Valluvar draws attention to the importance of generosity and compassion in society. He suggests that those with the means to help others should do so willingly, and if they don’t, the moral blame lies with them, not with those who ask. It is a call to empathy and understanding towards the less fortunate, urging those with means to share their resources with those in need.