தம் கையால் உழுது உண்ணும் இயல்பை உடையவர் பிறரிடம் பிச்சை கேட்கமாட்டார்; தம்மிடம் கேட்டு வந்தவர்க்கு இல்லை என்று சொல்லாமல் கொடுக்கவும் செய்வர்.

தாமே தொழில் செய்து ஊதியம் பெற்று உண்ணும் இயல்புடையவர், பிறரிடம் சென்று கையேந்த மாட்டார், தம்மிடம் வேண்டி நின்றவர்க்கும் ஒளிக்காமல் வழங்குவார்

கையால் தொழில் செய்து உணவு தேடி உண்ணும் இயல்புடைய தொழிலாளர், பிறரிடம் சென்று இரக்கமாட்டார், தம்மிடம் இரந்தவர்க்கு ஒளிக்காமல் ஒரு பொருள் ஈவார்.

Those whose nature is to live by manual labour will never beg but give something to those who beg

This Thirukkural verse (Kural 1035) extols the dignity of labor and the nobility of generosity. It refers to those individuals who live by their own hard work, earning their livelihood through manual labor. Their inherent self-respect and pride in their work prevent them from seeking charity or begging from others, no matter how difficult their circumstances might be. This verse also highlights their compassionate nature. Despite their modest means, these hard-working individuals are willing to help those who approach them for assistance. They give without hesitation, aligning with the spirit of selfless giving, demonstrating that generosity is not about the wealth you have, but about the willingness to share whatever little you possess. In essence, this verse is an ode to the dignity of labor, the virtue of self-reliance, and the generosity of the working class. It emphasizes that one's self-worth is not determined by their economic status, but by their values and actions.